Birer birer gittiler hayatımdan,yaşamımdan.Her biri ayrı bir yaraydı,her biri ayrı yaşanmışlık,güzel ve çirkindiler,umutları,umutsuzlukları vardı,sevdaları da vardı,en önemlisi insandılar,insan olmayı ve insanları seviyorlardı.Ben onları öylece seviyordum.Yanımdalarken kırıyordum onları,bazen küçük düşünüyorum,kendim yükseltiyorum.Oysa paylaşılmışlıkların en güzelini yaşıyordum onlarla.kurgu değildi bu sıralı hayaller silsilesi değildi.kandı,etti,duyguydu tümüyle önceleri benim için tutunacak birer daldılar hiçliğimi eriten çocukluğumdur,sormaları sevdamdılar
Sabah;
Güneş penceremi tırmalıyordu sanki artık.Ben geceden kalma mutluluklarımı süzerek güne umutlu başlama kavgasındaydım.Yaşam sürecinin bir basamağını daha yılgın ve durağan atlatmaya hazırlanıyorum.Geçmiş belleğimde dingin bir tutarlılıkta mıhlanıp kalmıştı.Bu yaşadığımız günlerin ne denli kepaze olduğunu mırıldanıyordum.içimde acı tadı vardı ayrılıkların,boşlukların.Boşlukları kucaklayan kollarımda yorgunluk ve yitikliği aynı anda yaşıyordum.Geleceği bilmiyordum ve bu beni yaralamıyor aksine kamçılıyordu.
Dört elle olmasan da yaşama bağlanmamı sağlıyorlardı ileriye dönük planlar yapmıyordum,dilimde hep aynı dizeyi gezdiriyordum;"oue sera sera" hoşuma gidiyordu bu ama kadercilik değildi benimkisi,sadece hoşuma gidiyordu çünkü bir bakıma doğruydu,olacak olan olurdu ve bu yabancı dildeki karşılığı içimi ısıtıyordu.
Dünü artık unutup beynimin ücra köşesinde itmenin zamanı gelmişti.Bana yararı yoktu hatırlamanın;Unutmak;o ne büyük bahtiyarlıktı.Ve çoğu insan kendini irdelemeyerek,unutmaya çalışarak mutlu olmaya çalışıyordu.Unutunca da mutlu oluyorlardı.Ama benim için eşidi yaşamaktı.
Yaşam gecenin konusuydu yazarların dediği gibi tek kalmanın içkinliği konusuydu.gündüzün ve hengame kalabalığın değil.Bu bir anlamda rahatlatıyordu insanları ebedi istrahat provalarını habersizce yaptıktan sonra kendileri ertesi gün aktarıyorlardı.Ben bu yığınsal kalabalığa katılarak hızla yolumu eritmeye başladım.Kafamı hic birşeyin üstüne yoğunlaştırmıyor.Sadece yürümekle yetiniyorum.Belkide bu benim mola verdim şimdi.Anlamsız bir rahatlıkla öylece ilerliyordum.Her sabah ve her gün yaptığım gibi işle ilgili ve birbirleriyle bir sürü şeyi kafamdan hızla geçirip sonuçta hiçbir yere varamamanın huzurunu yaşıyordum.